MP
at
छोरी त्यस्तै साँढे तिन वर्षकी भई। उसलाई खाना खुवाउन निकै गाह्रो छ। खुवाउने सिलसिलामा टिभी मा आउने प्राय: कार्टुन क्यारेक्टरहरु मामाघर देखि ससुराली, पोखरा देखि सानफ्रान्सिस्को पुगेको जस्ता सयौँ कथा रचिसकियो होला। सँधैँको बिहान झैं आज बिहान पनि खाना खान कर गर्दा गर्दा बल्ल कुर्सीमा आई । अर्को कथा रचेर ठिक पर्दै थिएँ, छोरी चुप छ। यसो हेरेको त नमस्ते गर्दा झैँ दुबैहातका जोडेकी छ तर औँला क्रस गराएर आँखा चिम्लेकी छ। यसो के के भुतभुताएझैँ पनि गर्छे। अनि एकै छिनमा आँखा खोल्दै भन्छे "ए-मेन"।
बुढी र म छक्क पर्यौँ, तुरुन्तै बुझियो छोरीले प्रेयर गरिछ। बुढीले मेरो मुखमा हेर्दै भनिन् "स्कुल??" उसले गरेको क्रियाकलाप अबोध थियो, प्यारो थियो र साँच्चै भन्दा खानु अघि भगवान सम्झनु नराम्रो पनि के नै थियो र.... तर पनि मनमा कता कता चीसो पस्यो।
